Η διαμαρτυρία στην εποχή της κανονικότητας

Γράφει ο Γιώργος Κούλης

Η κατάσταση με την σχέση μεταξύ Υπουργείου και μαθητών έχει πραγματικά ξεφύγει τις τελευταίες ημέρες,με αποκορύφωμα την σημερινή (την μέρα γραφής του κειμένου) απόφαση της υπουργού Κεραμέως να απαγορεύσει την δυνατότητα παρακολούθησης των μαθημάτων μέσω Η/Υ για τους καταληψίες.

Η κατάσταση αυτή , πέρα από το γεγονός ότι καθιστά τον υπεύθυνο καθηγητή "ρουφιάνο" ,που πρέπει πλέον να αναζητά και να τιμωρεί όσους τόλμησαν να έχουν συγκεκριμένα αιτήματα και να τα εκφράσουν μέσω κατάληψης, έχει και κοινωνικό αντίκτυπο. Δείχνει ξεκάθαρα αυτό που ήταν ανέκαθεν γνωστό , ότι δηλαδή η πολιτεία δεν θέλει τον πληθυσμό που ελέγχει ξύπνιο και δραστήριο.Δεν θέλει τις μάζες να συσπειρώνονται ,ειδικά από μικρή ηλικία , και να την εκθέτουν για τα λάθη της, καταλήγοντας να προχωράει σε τραγικά μέτρα όπως αυτό, δηλαδή τον αποκλεισμό από ένα μέρος της γνώσης,για να ελέγξει κάπως αυτές τις μάζες.

Παρόλα αυτά , είναι γνωστός και ο αντίλογος για τις καταλήψεις. "Μα το κάνουν για να χάσουν μάθημα" , "πολλοί μαθητές δεν ξέρουν τι αιτήματα έχουν " , "τέτοιες πράξεις υποκινούνται από κομματικές νεολαίες". Φράσεις που έχουν ένα μέρος αλήθειας μέσα τους , αλλά συνολικά χρησιμοποιούνται από ορισμένους ως μέσο εκμηδενισμού οποιουδήποτε επιχειρήματος των μαθητών. Προφανώς δεν μετατράπηκαν όλοι οι μαθητές ξαφνικά σε "αγωνιστές",και κάποιοι όντως δεν ενδιαφέρονται για την παιδεία που τους παρέχεται -κακώς προφανώς- , όπως και κάποιες κομματικές νεολαίες εκμεταλλεύονται την κατάσταση προς ίδιον όφελος.

Αυτό το γεγονός , ωστόσο, δε θα έπρεπε να αφαιρεί από την ισχύ ή την σημασία των επιχειρημάτων των παιδιών, αιτήματα που αν κανείς τα αναλύσει , είναι λογικά και βάσιμα , θίγοντας αληθινες ανεπάρκειες του εκπαιδευτικού συστήματος , πράγμα που "ενοχλεί" τους ιθύνοντες.

Συμπεραίνω τελικά, ότι η έννομη ή παράνομη φύση μιας πράξης δε θα έπρεπε πάντα να είναι ένδειξη του κατά πόσο αυτή είναι δίκαιη. Αρκεί να θυμηθεί κανείς ότι και η σκλαβιά των μαύρων στην Αμερική ήταν νόμιμη για μεγάλο διάστημα, όπως και τα γεγονότα της Νύχτας των Κρυστάλλων στην Γερμανία του '40.(Δεν εξισώνω καταστάσεις,τα παραπάνω αναφέρονται ως παραδείγματα).Ο αγώνας κατά των πράξεων της εξουσίας προφανώς ποτέ δεν γίνεται δεκτός από την ίδια την εξουσία.